Algılamanın baskın olduğu kuruluşlar her zaman daha fazla girdi arar, olayları akışına bırakır, seçenekleri açık tutmayı tercih ederler.
Kararlara çok fazla değer vermezler. Kararların, tartışmayı sınırladığını ya da seçenekleri engellediğini hissederek karar vermekten kaçınabilirler. Karar vermek için zorlandıklarını hissettiklerinde genellikle rahatsız olurlar. Bu tür örgütler, sürekli bir olasılık arayışında olma ve iklim değerlendirmesi yapma durumundaymış gibi davranırlar.
Genelde gecikme ile ilgili sorunlar yaşarlar. Karar vermeyi kolaylaştıran yapılar ve işlevsel rollerden yoksundurlar. Bazen eşitlikçi değerlerini ve fikir birliği oluşturma tercihlerini, karar verememeleri konusunda mazeret olarak kullanırlar. Bu mazeretleri kalkan olarak kullanma ve seçeneklere açık olmak için gösterdikleri çabanın karşılığında geç kalarak ödedikleri bedelle yüzleşmeleri gerekebilir.
Algılayan örgütler, bütünü parçalara ayırma özelliğinin yaratıcılığı azalttığına ve özgürlüğü sınırladığına inanırlar. Algılayan tercihi sezgisel ve duyusal tercihlerle bir araya geldiğinde sonuç genellikle şu şekilde olur; Sezgisel örgütler, her şeyi çok dikkatli bir şekilde tanımladıklarında, olasılıkları kapattıkları ya da vizyonun gücünü engelledikleri korkusuna kapılırlar. Duyusal örgütler ise, deneyimli kişileri göreve getirdiklerinde, içgüdüsel becerilerle her şeyin yoluna girdiğine inanırlar.
Algılayan organizasyonlar daha tanımsız ve esnek kalırlar ve bu nedenle, yargılayan kuruluşların gergin ve eğlenceli olmadığını düşünürler. Ancak, bu bakış açısı aşırıya kaçtığında, harekete geçme konusunda tamamen başarısız olabilirler. Yargılayıcı tercihlere karşı sahip oldukları ön yargılara rağmen, sağlam bir zemin oluşturmaları ve bu sağlam zeminde durmayı öğrenmeli gerekebilir.
Algılayıcı Kurumlar İçin Öneriler